Hallo!

in een vergelijkbare casus heb ik veilig thuis ingeschakeld aangezien het thuis blijven van cliente  niet goed is voor de veiligheid van haarzelf en ook niet van de moeder.

Succes

vriendelijke groet

Carla Vogels

Een eerste vraag die bij mij opkomt is in hoeverre je cliënt wilsbekwaam is  t.a.v. dit besluit.  Heb jij daar een oordeel over? Heeft een gedragswetenschapper dit al beoordeeld? De uitkomst daarvan zal m.i. bepalend kunnen zijn voor de keuzes die vervolgens door of voor je cliënt worden gemaakt.

Hoi Jacqueline,

Hierbij mijn input, misschien zit er iets bij waar je wat aan hebt. Misschien lezen sommige van mijn opmerkingen wat controversieel, neem ze dan met wat zout :). Ik wil je alleen maar aan het denken zetten. Uiteindelijk zijn we allemaal mensen met een vrije wil en die van de cliënt moet de mentor zo lang mogelijk respecteren. Maar als er concreet gevaar is, dan moet je ingrijpen. En dat ga jij vast wel doen :).

Vraag 1: Kun je voor jezelf heel helder maken wat het concrete gevaar is?

Ja het is smerig, ja, de pedagogische situatie is onwenselijk, maar wat gaat er nu daadwerkelijk mis? Welke schade krijgt jouw cliënt door deze situatie? Is er kans op lichamelijk letsel of is er onvoldoende medische zorg? Is er sprake van maatschappelijke teloorgang? Wordt jouw cliënt mishandeld / misbruikt (emotioneel of fysiek)?  Heeft jouw cliënt een diagnose die specifieke behandeling, therapie of medicatie inname vereist en bij afwezigheid daarvan leidt dit tot beschadiging / achteruitgang?

Deze vragen zijn aanknopingspunten voor een melding bij Veilig Thuis en ter voorbereiding op een RM.

Vraag 2: Waarom lijkt jouw cliënt te kiezen voor deze situatie?

Wat is de meerwaarde voor jouw cliënt om hier te willen blijven? Wat valt er voor de cliënt te halen? Wat maakt het beter dan wonen in een instelling en/of werken aan je toekomst?

Deze vragen zijn aanknopingspunten om te onderzoeken hoe je begrip voor jouw cliënt kunt krijgen en jouw cliënt uit de situatie kunt lokken met een beter voorstel. In de basis wil ieder mens vooruit in het leven, dus wat maakt dat jouw cliënt van mening is dat het thuis beter is dan in een instelling? Worden aan de basisbehoeftes voldaan (piramide van Maslow), dan kun je pas opbouwen naar zelfstandigheid.

Vraag 3: Moet jij iets doen?

Wat zou er gebeuren als jij  zou zeggen “Prima, dan woon je thuis. Ik hoor het wel als je wat van je leven wil maken. Het lijkt me een beetje raar als je volwassen bent en dan weer thuis gaat wonen. Normaal ga je dan juist uit huis. Naar je eigen stek. Bel me maar als je even wil kletsen of als ik ergens bij kan helpen. Ik sta voor je klaar!”

Armen over elkaar en afwachten. En ondertussen: Welke concrete schade kun je beperken in deze situatie van niets doen? Kun je met bewindvoerder in ieder geval overleggen dat de basale financiën een beetje op orde blijven (geen schulden en geen betalingsachterstand) en verder met de instelling overleggen dat ze heel low-profile aansluiten bij jouw cliënt, zonder druk, wekelijks belletje of appje, verder niets.

Zou dat kunnen of gewoon zijn de rapen dan gaar? En specificeer dan voor jezelf: Welke rapen zijn gaar? Wat gaat er concreet helemaal fout als ik gewoon even niets doen? En moet ik daar wat mee als mentor?

Je kunt een tussentijdse rapportage naar de kantonrechter sturen en jezelf en de cliënt een termijn geven. “Ga het maar een maand of 3 proberen. Daarna wil ik een plan met je maken voor je toekomst.”

Vraag 4: Wie heeft er nog wél zicht op de situatie?

Welke betrouwbare personen spreken jouw cliënt nog wel? Is er zicht op de thuissituatie vanuit de wijkagent? Is er hulpverlening voor andere gezinsleden betrokken? ’s Heeren Loo biedt ook ambulante begeleiding in Almere, dus als de cliënt niet naar de instelling wil, dan kunnen ze misschien wel thuis komen of in ieder geval contact houden. Is bemoeizorg een optie? Kun je meer bronnen aanwenden die jou van informatie voorzien of cliënt een helpende hand / luisterend oor kunnen bieden?

Vraag 5: Wat wil jouw cliënt?

“Ergens wonen met ambulante begeleiding.” – zei je cliënt toch? Wat als je zou zeggen: Nou, prima. Gaan we dat als stip op de horizon zetten. Wat moet je kunnen om ergens te wonen met ambulante begeleiding? ADL, huishouden, praktische zaken regelen, werk/dagbesteding hebben, betrouwbaar netwerk, etcetera. Laat cliënt eventueel zelf een ZRM invullen. Probeer concreet naar de toekomst te praten. Als je nu hier staat en daar uit wil komen, welke hulp moeten we inschakelen om jouw doel te bereiken? En welke factoren nu zijn niet handig als je straks op jezelf wil met wat ambulante begeleiding? Wat moeten we dus organiseren en wat moet je nog leren, zodat de woningbouw straks zegt dat je je eigen huisje mag hebben?

Je negeert dan de huidige zorgelijke situatie compleet, en geeft alleen aandacht aan het samen zetten van een stip op de horizon en daar naar toe werken in concrete stappen. En misschien kom je er samen wel achter dat wonen in een 24-uurs instelling wel beter is. Maar dan wel een appartement, geen kamer natuurlijk. Stap voor stap.

Tot slot nog een paar opmerkingen:

– Zonder concreet gevaar krijg je geen RM en kan Veilig Thuis niet veel meer dan op gesprek gaan, de signalen benoemen en op zijn slechts de werkrelatie met jou helemaal verknallen omdat je voor de cliënt niet meer betrouwbaar bent.
– Volwassen worden betekent fouten maken. Daar leer je van. Hoe tof zou het zijn dat je een mentor hebt die jou van de zijlijn in de gaten houdt en die opneemt als je bijna verdrinkt in de puinhoop van je eigen keuzes, je vriendelijk aanhoort en met jou weer stappen zet die wél leiden naar een stabiel bestaan? Om daarna een dijk van een werkrelatie over te houden, want die mentor, die is er voor mij, ook als ik er een enorme bende van maak. Misschien moet ik wat vaker naar haar luisteren…
– Vaak zijn ex-jeugdzorgkinderen en hun ouders even een periode na de 18e verjaardag enorm bezig met regie zoeken, als De Voogd eindelijk opgehoepeld is. En erkennen ze jouw gezag niet als mentor. Je kan ze soms wat ruimte geven, zodat ze er zelf achter komen dat het echt niet wenselijk is om thuis te wonen. Hou ze ondertussen gewoon het modelplaatje voor: Als je volwassen bent, ga je op jezelf wonen. Werken, eigen “inkomen” krijgen, jouw eigen leven vormgeven, etcetera.

En richting de zorgaanbieder:

Heb je de zorgverantwoordelijkheid die ze hebben benoemd? VG07 is besloten wonen, als ze de cliënt aangenomen hebben, kunnen ze dit dan ook bieden? En als ze handelingsverlegen zijn, welke acties zetten ze zelf uit om aan hun zorgplicht te voldoen?

Je kunt met het zorgkantoor bellen, CCE inschakelen, de huisarts van cliënt bellen (ook die heeft een verantwoordelijkheid) en inderdaad overleggen met Veilig Thuis als je hier geen beweging in krijgt. En uiteindelijk, met goede argumenten, staafbare feiten en een flinke crisis denken aan een RM. En ondertussen hou je de woonplek bij ’s Heeren Loo hopelijk zo lang mogelijk aan. Cliënt woont er als het goed is niet vrijwillig, omdat jij de zorgovereenkomst hebt getekend en jij ‘m ook op mag zeggen (of niet).

Succes!

Jessica van Kuylen Erg fijn deze uiteen zetting, ik heb dit ook zo bij de hand gehad en heb mezelf dezelfde vragen gesteld.

Uiteindelijk hebben we met de woningbouwvereniging RIBW gemeente de ouders uit de woning laten zetten en toen kwam mijn cliënt weer in beeld. Die woont nu weer heel blij bij een in een instelling.