Aangemaakte reacties
-
Berichten
-
Hoi Andrea en anderen,
Ik ben zeker van meer dan drie mensen (samen met de bewindvoerder) de toezichthouder van het pgb. Deze regel geldt inderdaad niet voor professionele mentoren, daar het een onderdeel van ons werk is.
Helaas maak je nog wel mee dat individuele medewerkers van een zorgkantoor dit nog niet weten, maar als er een mentor en bewindvoerder is, dan mag je er meer dan drie onder je hoede hebben.
Groetjes,
Irma Eikelboom
Het blijft altijd schrijnend, als er vanwege conflicten binnen een familie er een onafhankelijk mentor benoemd moet worden.
Als mentor kom je een complex familiesysteem binnen en wordt er van je verwacht, dat je de goede beslissingen maakt voor de persoon waarvoor je benoemd bent. Echter staat deze persoon niet op zichzelf. Er is altijd familie aan verbonden.
In deze situatie is het extra bijzonder dat er zelfs een zoon in huis woont, een dochter in de buurt en dan nog een ‘de andere partij’ verder weg, die het niet met elkaar eens zijn.
Een mentor kan voor de familie heel bedreigend zijn. Wie is zij? Wat gaat ze doen? Wat hebben wij als kinderen nog te zeggen? Het gaat tenslotte wel over hun moeder.
Ik neem daarom altijd de tijd om ieders verhaal te horen. Deze kinderen kennen hun moeder al hun hele leven en er vanuit gaande dat zij ook allemaal willen dat het goed gaat met hun moeder, is het denk ik belangrijk om te horen, hoe dat er in hun ogen uitziet. Dit is iets wat ik als mentor meeneem.
In dit verhaal krijg ik de indruk dat deze dochter, het mentorschap niet heeft geaccepteerd. Wellicht omdat haar nare zus het heeft aangevraagd en dat ze zelf liever mentor had willen zijn, of omdat ze niet wil dat iemand anders betrokken is of regie voert over het leven van haar moeder.
Misschien heb je dit al wel geprobeerd, maar ik ben benieuwd wat haar verhaal is. Wat maakt het voor haar zo moeilijk om de zorg die nodig is voor het welzijn van haar moeder te accepteren? Wat is in haar ogen goede zorg?
Wellicht dat wanneer er een gesprek over ” de goede zorg aan haar moeder’, kan komen ze hier wat over kan zeggen. Het helpt vaak ook om erkenning te geven, dat het ook niet ‘normaal” is dat jij er als onafhankelijk mentor bent, maar dat ook jij het goede wil voor haar moeder. In een dergelijk gesprek kan je ook snel ontdekken of dochter een reëele kijk op de werkelijkheid heeft.
Hopelijk, dat zij dan wat indamt en misschien kan inzien, dat de zorg die er nu is zo slecht niet is en zij als dochter nog steeds gezellig op de thee kan komen, maar dan als de verzorging weer weg is.
Mocht dit lukken, dan hoef je niet direct op je bevoegdheden te gaan staan en omgangsregelingen te gaan organiseren.
Heel veel succes!
Peter heeft inderdaad heel helder uiteengezet wat onze taken en verantwoordelijkheden zijn. Wij zijn geen directe hulpverleners, maar regisseurs, die zorgen dat de zorg rondom onze cliënten goed geregeld is.
Persoonlijk vind ik het echt verbazend dat een rechter dat niet begrijpt en deze bizarre conclusie trekt. Nog even los van dat ik het van de nieuw te benoemen mentor niet zo sjiek vind, dat deze niet met jou contact heeft gezocht.
Als een cliënt aandacht te kort komt, dan kan je daar met de betrokken begeleiding over spreken over hoe dit aan te pakken, zodat in noden worden voldaan. Ook in het weekend. De gang naar de rechtspraak is wel heel heftig. Mijn vooronderstelling is, dat dit ook wat zal zeggen over de persoonlijkheid van je cliënt.
Maar dat jij nu als, zoals ik het lees, betrokken mentor op deze manier aan de kant wordt geschoven, vind ik echt niet terecht en daar zou ik zelf ook niet mee akkoord gaan.
Ik zou alleen al in hoger beroep gaan, om de rechtspraak wakker te schudden, want blijkbaar zitten er rechters op een stoel, die niet weten wat de inhoud van ons werk is.
Het zou mooi zijn, als de NBPM je hierin kan ondersteunen, want feitelijk kan dit ons allemaal overkomen.
