[ARCHIEF] Maximale belasting van mentoren

[Beheerder]

Maximale belasting van mentoren
Vraag: Beste leden, De expertgroep heeft een informatievraag aan de beroepsvereniging(en) gesteld. Dit betreft onze mening en ervaring rondom de maximale belasting/caseload.  Nu zal dit voor eenieder verschillen, gezien het te besteden aantal uren per week, de complexiteit van cliënten, de geografische afstand naar cliënten, de invulling van het takenpakket en mogelijk nog andere niet specifiek genoemde punten. Hierin spelen een aantal factoren een rol: * de anderhalf uurbesteding per maand per cliënt; * is er sprake van administratieve ondersteuning in je werkzaamheden, waardoor je caseload anders is?  Graag horen we van jullie (voor woensdag 15 november) wat daarin jullie boodschap is richting de expertgroep/ LKB over de uren en belasting van ons als mentoren.   Alvast bedankt, AJ

Antwoord: Hoi A, Wat belangrijk is dat je evenwicht in je caseload hebt inderdaad. Er zijn erbij waar ik vele uren meer op jaar basis draai, maar ik heb er wel zodanig veel waar ik niet aan de uren kom, omdat het gementoreerde zijn waar het absoluut geen meerwaarde heeft om vaker te komen, je kunt geen band met de cliënt opbouwen door zijn of haar forse beperking. Daarnaast hebben wij administratieve ondersteuning, een secretaresse die de dossiers aanmaakt en archiveert, zorgt dat alle mails in het elektronische dossier komt, alles in gescand en gezorgd wordt dat op de juiste plek komt. We werken met Mentordossier en helaas zit daar nog geen uren registratie in, daar is inmiddels wel om verzocht, zodat we er meer zicht op krijgen. Ik heb echter nog geen idee wanneer dit gaat plaats vinden. Het evenwicht in de caseload is belangrijk voor je uren. Maar ook een paar wat eenvoudigere casussen is belangrijk om het werk ook geestelijk vol te houden, is mijn idee. Als je alleen heel ingewikkelde casussen hebt, denk ik dat dit voor ons veel te zwaar wordt. Ook hoeveel dagen wil je per week werken. Ik werk bijv. n principe 4 dagen in de week, als het druk is (want dat heb je soms dat het opeens bij meerdere cliënten tegelijk gaat escaleren) heb ik dus altijd mijn vrije dag die ik kan gebruiken om uit te wijken.  Met andere woorden het aantal cliënten zegt niets over de belasting.   Als mentor moet je als eerste goed voor je zelf zorgen, zodat je ook goed voor je cliënten kan zorgen!

Antwoord: Hallo A, in mijn beleving staan de 17 uur die er zijn voor het voeren van het mentorschap niet meer in verhouding tot de toegenomen complexiteit van de mentoraten. Natuurlijk is het belangrijk dat er een goede balans is tussen intensieve mentoraten en minder intensieve mentoraten. Echter in mijn beleving worden de mentoraten steeds complexer. Complexer in problematiek, in netwerk, in omgeving, in administratie. Ik werk alleen, heb geen administratieve ondersteuning, vind dit ook prima, is ook de keuze die ik maak. Echter 17 uur op jaarbasis per cliënt is in vergelijking met een aantal jaren geleden niet meer passend. Er zijn ook cliënten waarbij het hogere tarief mag worden berekend, dit mag tot de 23 jaar. Alsof dan de psychiatrische problematiek verdwijnt? Ook dit is iets wat in mijn beleving vreemd is aandacht verdiend.  En inderdaad als mentor moet je goed voor jezelf zorgen, vandaar ook mijn reactie.

Antwoord: Ik sluit me aan bij C. Mentorschap draait ook een stukje op mijn eigen vrijwillige inzet. Want 17 uur op jaarbasis is onvoldoende. En voor jongeren die meer uren krijgen toebedeeld, 4 uur op jaarbasis is niet echt toereikend bij forse problematiek. Omdat ik mijn praktijk bewust klein houdt, lukt het mij om iedereen de aandacht te geven die nodig is. Maar in verhouding maak je altijd meer uren dan die zijn toegekend.

Antwoord: Eens met alles wat hierboven beschreven is. Mijn specialisatie zit in het werken met jongeren en ouderen met forse gedragsstoornissen. Derhalve draai ik veel complexe casussen. Ik merk dat ik erg moet sturen op mijn uren. Een complexe casus is niet in 17 uur te doen. Ook ik doe mijn administratie zelf. Naast de uren voor een cliënt, daarbij komt ook nog de rapportages aan de rechtbank. Het zorgen dat je bijschoolt, Je aan de kwaliteitseisen houden. Al met al ligt er veel druk op het mentorschap. Aan de andere kant laten gemeente het niet na om te korten op de bijzondere bijstand. Ook de gelden voor bewind en mentorschap liggen onder druk. Het mentorschap moet wel betaalbaar blijven.

Antwoord: Ik sluit mij aan bij de voorgangers. Het bestaat bijna niet dat je met zo weinig uren goed je mentorschap kunt uitoefenen. Altijd is er weer wat dat erbij komt en de problematieken lopen alleen maar op!  En dan de administratie nog die ook ik zelf doe. Ik doe het graag maar het is veel werk dus ook extra tijd is noodzakelijk.

Antwoord: Ik sluit me aan bij mijn voorgangers. Ik heb geen administratieve ondersteuning, maar kan me voorstellen dat dit veel tijdsbesparing oplevert. (Het blijft dan echter nog wel tijd die aan de cliënt is besteed, zij het niet direct door de mentor. Ik vermoed dat het pas bij een grote(re) caseload rendabel is om hiervoor iemand in te huren.) Ik heb een aantal cliënten waarbij ik met de 17 uren per jaar goed uitkom, maar dat is een minderheid en betreft echt alleen cliënten met een ernstig verstandelijk beperking die goed ingebed zijn in een instelling. Het merendeel van de cliënten kost meer dan 17 uren per jaar.  Dat heeft soms te maken met mijn mate van regievoering over de cliënt maar in de meeste gevallen gaat de tijd zitten in het regelen, bellen, bezoeken, overleggen etc. Los nog van de algehele administratie, bijscholingen en andere zaken die met goed mentorschap te maken.  Daarnaast zie ik een groeiende vraag naar mentorschappen bij complexe casussen. Die zijn absoluut niet te doen in 17 uren en kosten het meervoudige aan tijd. Door vast te houden aan 17 uur in elke situatie, en door de toekenning van extra tijd niet altijd vooraf al toe te kennen, vrees ik dat dit een groep cliënten zal worden die geen mentor kan vinden. Een paar van deze cliënten in je caseload kost simpelweg te veel tijd, die dan weer ten koste gaat van andere cliënten.

Antwoord: Momenteel werk ik (nog) zelfstandig en ben dus alleen verantwoordelijk voor alle administratieve- en boekhoudkundige taken. De jaarlijkse toetsing voor het kwaliteitsbureau en de (5) jaarlijkse verantwoording vind ik veel onnodige ballast en veelal herhaling van het afgelopen jaar. Deze uren tel ik overigens niet mee in de urenverantwoording, want daar kom ik al wel overheen.   Ik heb veel cliënten met Meerzorg en een hoge VG07 indicatie, dat betekend veel Multidisciplinaire overleggen en/of crisissen. Onlangs heb ik een cliënt3x verplaatst, maar kreeg geen verhuisvergoeding, omdat ik geen verhuizer had geregeld. Door deze crisisplaatsingen had ik binnen 5 maanden meer dan 50 uur gemaakt die ik kon verantwoorden.  Toen ik 2 jaar geleden begon, stond er wel duidelijk in de functie-kwaliteitseisen dat je als mentor goed moet kunnen begrenzen. Er zit dus ook zeker een deel bij mezelf, maar de hulp- zorgverlener vraagt veelal het onmogelijke, zeker in verzorgingstehuizen bij ouderen die geen sociaal netwerk hebben. Laatst werd ik gebeld of ik per direct mee kon naar een ziekenhuisbezoek. Dit is behoorlijk hoog opgelopen omdat ik heb aangegeven (overigens ook al vooraf) dat dit mijn taak niet is. Volgens hen is het ook hun taak niet.  Er is te veel grijs gebied en door de vele wisselingen en tekorten van personeel op de werkvloer, mag je met regelmaat je functie en verwachtingen opnieuw uitleggen en moet je de zorg actiever borgen en overdragen. Dit vraagt meer inzet dan wellicht voorheen, waar teams stabieler en loyaler waren.  Ik vind mijn werk overigens nog wel elke dag een cadeautje, super gevarieerd en uitdagend. Dan neem ik die aantal uren maar voor lief, we hebben tenslotte een zorg hart!

Antwoord: Mee gaan naar artsen/ziekenhuis is een onderdeel van de WLZ. Het wordt nu vaker gevraagd omdat het in de zorg zeer schraal is. Ik doe dit alleen als het een meerwaarde is voor de belangenbehartiging. Anders is mijn antwoord dus echt NEE. De meerwaarde geldt dus eigenlijk voor alles. Door de schraalte in de zorg krijgen cliënten minder vaak de zorg die ze nodig hebben en moeten wij harder aan de bak. Maar het blijft een regie en belangenbehartiging functie en geen UITVOERENDE functie. Wat betreft de verantwoording die wij moeten doen, daardoor is het van 15 naar 17 uur per jaar gegaan. Dat betekent niet dat ik vind dat er geen andere benaderingswijze van de uren zou moeten komen. Maar ons voorstel van destijds is niet gehonoreerd omdat dit voor de rechtbanken een te ingewikkeld systeem was.

Antwoord: Hallo A Als ik de reacties tot nu toe lees is het niet alleen mijn beleving maar is het realiteit dat de 17 uur per jaar voor mentorschap ontoereikend is.  Voor de niet complexe cliënt (en wat is een niet complexe cliënt) is 17 uur per jaar zelfs niet haalbaar als je alles bij elkaar optelt: 8 x bezoek aan je cliënt/hulpverlener, tussentijds contact overleg met hulpverleners, behandelaar(s), bewindvoerder, rechtbank informeren als de situatie daar om vraagt, netwerk van cliënt, zorgplangesprekken, MDO’s en daarbij nog eens je reistijd en rapportage, verantwoording (jaarlijks en vijfjaarlijks) en verzoeken aan de rechtbank, jaarlijkse toetsing Kwaliteitsbureau. Dan nog de incidentele zaken zoals overleg met Zorgkantoor, CIZ of de onderwijsinstelling als je cliënt nog onderwijs volgt, CCE, bijscholing, etc. Dus tel maar uit wat dit alles betekent voor de complexere en zeer complexe cliënt. Ik werk zelfstandig en ben dus alleen verantwoordelijk voor alle administratieve taken en boekhoudkundige taken. Ik deel de mening dat de jaarlijkse toetsing voor het Kwaliteitsbureau en de (5) -jaarlijkse verantwoording onnodig veel werk met zich meebrengt en inderdaad veelal herhaling van elk jaar. Ik heb vorig jaar t.b.v. 1 cliënt een urenregistratie bijgehouden waarop ik uitkwam op ruim 90 uur in 8 maanden, naast de 17 uur op jaarbasis. Betrof een thuiswonende cliënte die uiteindelijk met een RM is opgenomen. Ik heb geprobeerd bij de Rechtbank te mogen declareren maar dat verzoek is afgewezen. Sindsdien houd ik geen urenregistratie meer bij. Dat kost me te veel tijd en levert niets op.  Ik probeer balans te houden in mate van complexiteit van cliënten, maar ook cliënten kunnen zo maar opeens complex worden! Ik heb een zeer heterogene samenstelling van cliënten en vindt daar ook juist het plezier en dynamiek in. Dus zowel cliënten met Dementie, NAH, Psychiatrische stoornissen, LVB+psych, VG (van zeer ernstig VG tot licht VG en wat daartussen zit). In de leeftijd tussen 19 en 88 jaar. Ik ervaar ook geregeld dat de hulpwerkers onvoldoende op de hoogte zijn wat de taak en verantwoordelijkheid van de mentor is en niet altijd duidelijk hebben wat de mentor NIET doet. Ik verwijs dan ook steeds naar de Nza beleidsregels en leg uit dat het wel degelijk een taak van hulpverlening is en zij juist blij mogen zijn als er anderen zijn die dit willen doen. Ik zie ook een groeiende vraag naar mentorschappen bij complexe casussen. Daar heb je minstens 30 à 40 uur per jaar voor nodig. Deze groep valt nu al tussen wal en schip omdat mentoren toch zo goed mogelijk willen waken voor een te zware caseload. Een paar van deze cliënten in je caseload kost nu eenmaal enorm veel tijd, waarvan ik vind dat dat niet ten koste mag gaan van andere cliënten.  Succes, vriendelijke groet. C

Antwoord: Voor iedereen die vragen en problemen ervaart met instellingen. O.a. Over wel of niet meegaan. Kijk bij zorginstituutnederland.nl en vindt het WLZ-kompas. Hierin staat alles duidelijk uitgelegd.  En ja, zorginstellingen zijn wel degelijk eindverantwoordelijk voor het regelen van begeleiding naar artsen, ziekenhuizen etc.   Ik ben zeer benieuwd naar de impact van alle bovenstaande input!

Antwoord: Ik herken ook veel in wat hierboven al beschreven staat. Onlangs heb ik een cliënte erbij aangenomen waarbij veel speelt. Al snel na mijn aanstelling is mw. verhuisd binnen de instelling waar de nodige gesprekken aan vooraf zijn gegaan. Vorige week werd ik weer benaderd voor een cliënt waarvan nu ook al duidelijk is dat hij op korte termijn zal moeten verhuizen naar een instelling. Er werd door de maatschappelijk werkster al aangegeven dat er veel tijd in geïnvesteerd moet worden in het begin i.v.m. de verhuizing. Daar denk ik dan echt wel langer over na, want inderdaad wil ik ook niet dat mijn andere cliënten de dupe ervan worden als ik (weer) een cliënt erbij neem waar veel tijd naartoe gaat. Ik hou geen tijdsregistratie bij, maar ik denk dat ik bij alle cliënten wel aardig over de 17 uur heen ga.

Antwoord: Bovenstaande is veel herkenbaar. Ik werk alleen, kom met een aantal cliënten toe met de 17 uur, maar er zijn er weinig die minder uren benutten. Zelfs bij de mensen die regelmatig geen contact willen besteed ik deze tijd aan, omdat een bezoek aan de instelling vaak ook meer informatie over de cliënt oplevert.   Wat me vooral stoort is de beperking van 23 jaar voor de problematische doelgroep. De problematiek stopt niet bij 23 jaar en vraagt altijd meer aandacht en tijd.  Daarnaast is de laatste tijd bij veel zorgaanbieders de extra-muralisering van de GGZ ingezet, wat veel meer tijd vraagt voor de cliënten die van de GGZ B (WLZ) naar de WMO gaan.  Deze doelgroep neemt toe.  De 17 uur zou bij een afgewogen caseload voldoende zijn zonder de administratieve belasting die de rechtbank vraagt. Zoals o.a.:  Het wekelijks openen en sluiten van een dossier, de vijfjaars- evaluatie (die overigens in Limburg nu over 2 jaar moet i.v.m. HUN spreiding administratieve belasting).  Een controle door de rechtbank om het jaar zou ook een stuk aangenamer zijn en dan de accountant controle weglaten. (Is voor mentoren sowieso al vreemd).  Het resultaat van een gewogen caseload zal dan wel zijn dat de cliënten die veel tijd vragen geen mentor meer kunnen krijgen omdat de balans in urenbelasting dan zoek is.

Antwoord: Hallo A, vanuit onze stichting SBZN kan ik vermelden dat de verschraling in de zorg zodanig zijn sporen achterlaat, dat het toezien van de mentor op het feit of de cliënt die zorg krijgt waar hij/zij recht op heeft en welke hij/zij nodig heeft de uren overschrijdt. Het gebeurt zelfs dat de mentor moet gaan controleren of de cliënt wel voldoende dagbesteding krijgt. Of dat de kleren niet gekocht worden omdat de begeleiders hier geen tijd voor hebben. Het meest schrijnende vond ik dat de begeleiding weigerde de bril van gementoreerde te laten maken. Zij vonden dat de mentor dit moest doen. Cliënt heeft zonder dat de mentor dit wist 6 weken zonder bril gelopen. Hier moet de mentor dan weer actie op zetten zodanig dat dit nooit meer gebeurt.  Het gebeurt dat cliënten onterecht hun deur op slot hebben.  Dus de onverwachte bezoeken aan de gementoreerden zijn extra nodig. Daarna moet er veel tijd geïnvesteerd worden aan het afdwingen van de juiste zorg. Het gebeurt steeds vaker dat ik dan moet opschalen binnen de organisatie. Tevens moet ik on speaking terms blijven met de uitvoerende partij. Zij zijn mijn ogen en oren. Hiervoor moet ik dus extra tijd inplannen om klachten, het liefst met hun goedvinden, bij de managers neer te leggen.  Deze tijd moet extra geïnvesteerd worden. Deze tijd komt extra op de tijd welke ik normaal voor de gementoreerde investeer. Kortom: Zoals je in bovenstaande verslagen ook leest, de werkzaamheden welke de mentor voor de gementoreerden moet verrichten om erop toe te zien dat de juiste zorg verleend wordt, staat niet meer in verhouding met de tijdsinvestering welke voor een gementoreerde per jaar staat…17 uur. Het is namelijk zo dat ik nu voor iedere gementoreerde de 17 uur echt nodig heb. De LVB-cliënten en de cliënten met psychiatrische problematiek vragen 30 tot 35 uur per jaar. De verhouding bij mij is dat ik samen met mijn collega 40 gementoreerden heb waarbij ik 17 uur per jaar werk en 30 gementoreerden waarbij ik gemiddeld 30 tot 35 uur per jaar werk. Dit is een gigantisch verschil met drie jaar geleden.  Met vriendelijke groet, Marjan Raven van Geelen

Antwoord: Terugkoppeling: Hartelijk dank allemaal voor jullie berichten. Waar het LKB naar op zoek was, was een soort indruk van wat een mentor aan dossiers zou kunnen hebben. Omdat wij niet echt aantallen hebben genoemd maar vooral de toename van de heftigheid van casuïstiek konden ze er inhoudelijk niet veel mee. Wel noemde de VeWeVe dat zij een getal aanhouden van 70 dossiers per mentor.   Op dit moment wordt er niet veel mee gedaan, maar was het meer de behoefte aan een indruk.

[Auteur]

Berichten